Στους πρόποδες του βουνού Λεπέτυμνου, λίγο πιο πάνω από την παραλία Εφταλού, σ’ ένα απόκρημνο ελαιόκτημα σχεδίασα το Καταφύγιο. Η αρχιτεκτονική του τόπου ορίζεται εδώ από τις περιβαλλοντικές δράσεις του ανέμου, του νερού και της πέτρας που σμιλεύουν το τοπίο ανά τους αιώνες. Προκύπτει, λοιπόν, η ανάγκη σύνθεσης μίας κατοικίας η οποία θα παρέχει ασφάλεια έναντι αυτών των σκληρών κατά καιρούς δράσεων, μίας κατοικίας η οποία θα στεγάζεται κάτω από μία ενιαία προστατευτική στέγη.

Το κτίριο προσαρμόζεται στην τοπογραφία του οικοπέδου και έτσι η κατοικία αναπτύσσεται σ ένα πλάτωμα παράλληλα με την κλίση του εδάφους. Οι κύριοι χώροι της στρέφονται προς τη θέα η οποία βρίσκεται στον βορρά, ενώ οι βοηθητικοί χώροι σχεδιάζονται στο πίσω μέρος της. Το αίθριο αποτελεί καταφύγιο από τους δυνατούς βοριάδες και παρέχει τον απαραίτητο φωτισμό και αερισμό στην κατοικία. Αναπτύσσεται στο νότιο μέρος της, γύρω από ένα ελαιόδεντρο που αποτελεί το σημείο ορισμού του. Η σοφίτα αποτελεί χώρο νηνεμίας και χαλάρωσης καθώς διαθέτει γυάλινα «παρατηρητήρια» τα οποία προσφέρουν μία προστατευμένη από τους ανέμους, αλλά ταυτόχρονα απρόσκοπτη θέα προς το Αιγαίο και τα Μικρασιατικά παράλια. Εξωτερικοί χώροι που παρέχουν προστασία από τον ήλιο ανάλογα με την ώρα της ημέρας και την κατεύθυνσή του, σχεδιάζονται σε διαφορετικά σημεία του κτιρίου. Η κατοικία αντανακλά την ανάγκη των ιδιοκτητών για απομόνωση σ’ένα περιβάλλον που τους προσφέρει ηρεμία και ασφάλεια.